قرب الهی؛ تراوش از درون به بیرون . . .
از امام علی(علیه السلام) است که فرمود:
«أقْرَبُ الْعِبَادِ إلَى اللهِ تَعَالَى أقْوَلُهُمْ لِلْحَقِّ وَ إنْ کَانَ عَلَیْهِ وَ أعْمَلُهُمْ بِالْحَقِّ وَ إنْ کَانَ فِیهِ کُرْهُهُ»
رسیدن به قُرب الهی «تراوش از درون به بیرون» می خواهد
یعنی باید آن پذیرش قلبی در بیرون و جوارح نمایان شود.
درون انسان باید بر بیرون او بازتاب داشته باشد تا تراوش کند
اوّل به صورت اعتراف زبانی، بعد هم به کار بستن آن.
«أقْوَلُهُمْ» یعنی گویاتر نسبت به حق و حق گوترین مردم
و «أعْمَلُهُمْ» یعنی مقیّدترین نسبت به عمل به حق و متدیّنترین آدم ها.
این ترجمۀ الفاظ، یک ترجمۀ کمّی است؛ کسی که بیشتر از حق می گوید و کسی که بیشتر به حق عمل می کند؛
امّا از نظر کیفی بحث این است که «أقْوَلُهُمْ» یعنی کسی که دوپهلو حرف نمی زند و حق را با صراحت بیان می کند. چون «أقْوَل»، افعل تفضیل است یعنی کسی که سخنش از حق، گویاتر است و دوپهلو حرف نمی زند.
«أعْمَل» هم همینطور است؛ یعنی کسی که عملش مطابقت بیشتری با حق دارد و هیچ تمایلی به باطل ندارد.
سلوک عاشورایی/ منزل ششم/ حق و باطل
از مباحث مرحوم حضرت آیت الله العظمی حاج آقا مجتبی تهرانی
